Labrador Retriever został wyhodowany jako przyjazny towarzysz i użyteczny pies do pracy. Historycznie, zarabiali jako pomocnicy rybaków: ciągnąc sieci, przynosząc liny i wyciągając ryby z chłodnego północnego Atlantyku.
Dzisiejszy Labrador Retriever jest równie łagodny i pracowity jak jego przodkowie, a jednocześnie jest najbardziej popularną rasą w Ameryce. Współczesne Labradory pracują jako psy aportujące dla myśliwych, psy asystujące, konkurencyjne psy wystawowe oraz psy do poszukiwań i ratownictwa, między innymi.
Jeśli rozważasz adopcję Labradora, zalecamy adoptowanie z organizacji ratujących zwierzęta lub schronisk, aby zapewnić kochający dom psu potrzebującemu. Jednakże, jeśli zdecydujesz się na zakup, istotne jest wybranie renomowanego hodowcy. Przeprowadź gruntowne badania, aby upewnić się, że hodowca stosuje etyczne praktyki i ceni dobrostan swoich psów. Godni zaufania hodowcy priorytetowo traktują zdrowie i temperament swoich szczeniąt Labrador Retrievera, przeprowadzając niezbędne badania zdrowia i zapewniając stymulujące środowisko dla szczeniąt. Ten aktywny sposób postępowania zapewnia, że przygarniasz do domu zdrowego i szczęśliwego szczeniaka, jednocześnie zniechęcając do nieetycznych praktyk hodowlanych.
Szybkie fakty – Labrador
Pochodzenie: Nowa Fundlandia, Kanada.
Rozmiar: Samce ważą od 29 do 36 kilogramów, a samice od 25 do 32 kilogramów.
Grupa rasowa: Sportowa
Długość życia: Od 10 do 14 lat.
Sierść: Kolor sierści Labrador Retrievera jest determinowany przez jego geny. Standard rasy AKC określa, że jedynymi akceptowalnymi kolorami dla Labrador Retrieverów są labradory czarne, czekoladowe i żółte. Jednakże, niektórzy hodowcy mogą produkować Labradory o innych kolorach, takich jak biały labrador, srebrny labrador lub labrador w kolorze węgla. Te kolory nie są uznawane przez AKC, ale mogą być doskonale zdrowymi i dobrze hodowanymi psami.
Temperament: Przyjazny, otwarty, o delikatnej naturze. Są często opisywani jako jedna z najbardziej przyjaznych rodzinom ras psów i świetnie dogadują się z dziećmi i innymi zwierzętami.
Potrzeby ruchowe: Labrador Retriever to aktywne psy, które potrzebują regularnego ruchu i stymulacji umysłowej. Lubią zabawy typu aportowanie, pływanie i wędrówki.
Trening: Są wyjątkowo inteligentne i łatwe w szkoleniu, co sprawia, że są jednym z najpopularniejszych wyborów dla psów pracujących, w tym psów do poszukiwań i ratownictwa, terapeutycznych oraz asystujących.
Pielęgnacja: Labrador Retriever ma stosunkowo niskie wymagania pielęgnacyjne. Regularne szczotkowanie i okazjonalne kąpiele są wystarczające, aby utrzymać ich sierść w zdrowiu.
Zdrowie: Pomimo ogólnie dobrej kondycji zdrowotnej, Labradory mogą być podatne na pewne genetyczne problemy zdrowotne, takie jak dysplazja stawów biodrowych i łokciowych oraz niektóre schorzenia oczu. Odpowiedzialne hodowle i regularne wizyty u weterynarza mogą pomóc zmniejszyć te ryzyka.
Popularność: Po 31-letnim okresie bycia najpopularniejszą rasą psów w Ameryce, Labradory straciły ten tytuł na rzecz Buldożka Francuskiego w 2023 roku.
Labrador Retrievera – Opis rasy
Ciepły i inteligentny Labrador Retriever jest najczęściej rejestrowaną rasą w Ameryce przez American Kennel Club. Nawet osoby niezainteresowane psami potrafią rozpoznać Labradora, a artyści i fotografowie niezliczoną ilość razy uwieczniali ich obraz – zazwyczaj jako lojalnego towarzysza, cierpliwie czekającego u boku swojego właściciela. Zbudowany do uprawiania sportu, Lab jest muskularny i atletyczny.
Posiada krótką, łatwą w pielęgnacji sierść, przyjazne usposobienie, bystrą inteligencję i mnóstwo energii. Miłość do tej rasy sięga głęboko; Labradory to kochające ludzi psy, które żyją, aby służyć swoim rodzinom, a ich właściciele i fani czasem porównują swoje Labradory do aniołów. Rasa ta wywodzi się z wyspy Newfoundland u wybrzeży północno-wschodniego Atlantyku w Kanadzie.
Początkowo nazywane psem ze St. John’s, od stolicy Newfoundlandu, zostały wyhodowane, aby pomagać lokalnym rybakom – ciągnąc sieci, przynosząc liny i wyciągając ryby, które uciekły z sieci – oraz były psem rodzinnym. Dziś większość Labradory pomija ciężką pracę i spędza dni na byciu rozpieszczanymi i kochanymi przez swoich ludzi. Jednakże niektóre Labradory wciąż pełnią niezastąpione role jako psy do pracy.
Słodki charakter Labradory sprawia, że są doskonałymi psami terapeutycznymi, odwiedzającymi domy dla osób starszych i szpitale, a ich inteligencja czyni je idealnymi psami asystującymi dla osób niepełnosprawnych. Doskonale sprawdzają się także jako psy do poszukiwań i ratownictwa lub aportujące dla myśliwych, dzięki swojej atletycznej budowie, silnemu węchowi i odważnej naturze.
Labradory są także doskonałe w sportach psich, takich jak agility i zawody z posłuszeństwa, zwłaszcza w posłuszeństwie. Istnieje jedna rola, w której Labradory są beznadziejne: stróżującego psa. W rzeczywistości, właściciele twierdzą, że ich miły, pomocny Labradory raczej przywita intruza i z radością pokaże mu, gdzie przechowywane są dobra. Labrador Retrieverzy udowodnili swoją użyteczność i wszechstronność przez całą historię rasy, łatwo zmieniając się od towarzysza rybaków, przez psa do aportowania, psa wystawowego, do nowoczesnego psa do pracy. Jedna rola pozostała stała: wspaniały towarzysz i przyjaciel.
Najważniejsze cechy Labrador Retrievera
Przyjacielski i otwarty. Labrador Retrieverzy są znani ze swojego przyjacielskiego i otwartego charakteru. Dobrze dogadują się z ludźmi w każdym wieku i innymi zwierzętami.
Inteligentny i łatwy w szkoleniu. Labrador Retrieverzy to inteligentne psy, które łatwo się uczą. Często wykorzystywane są jako psy do pracy, takie jak psy przewodniki, psy do poszukiwań i ratownictwa oraz psy terapeutyczne.
Aktywny i zabawny. Labrador Retrieverzy są aktywnymi psami, które potrzebują dużo ruchu. Lubią zabawę w aportowanie, pływanie i inne aktywności.
Lojalny i oddany. Labrador Retrieverzy są lojalnymi i oddanymi psami, które doskonale sprawdzają się jako zwierzęta domowe dla całej rodziny. Znani są ze swojej łagodnej natury i miłości do dzieci.
Wymagania pielęgnacyjne są minimalne. Labrador Retrieverzy mają krótką, gęstą sierść, którą łatwo jest pielęgnować. Wystarczy regularne szczotkowanie kilka razy w tygodniu i kąpiele według potrzeb.
Ogólnie Labrador Retriever to wszechstronna i popularna rasa psów, która doskonale sprawdza się jako zwierzę domowe. Są przyjacielscy, inteligentni, łatwi w szkoleniu i mają niskie wymagania pielęgnacyjne.
Jeśli rozważasz przygarnięcie Labradora Retrievera, upewnij się, że przeprowadzasz odpowiednie badania, aby znaleźć renomowanego hodowcę. Labrador Retrieverzy są wspaniałymi psami, ale potrzebują dużo czasu i uwagi. Nie są dobrym wyborem dla osób mało aktywnych lub mających ograniczoną ilość czasu na spędzanie z nimi.
Historia Labrador Retriever
Labrador Retrieverzy pochodzą z wyspy Newfoundland, u wybrzeży północno-wschodniego Atlantyku w Kanadzie. Początkowo nazywane psami ze St. John’s, od stolicy Newfoundlandu, Labradory służyły jako towarzysze i pomocnicy lokalnym rybakom począwszy od XVIII wieku. Psy spędzały dni pracując u boku swoich właścicieli, wyciągając ryby, które uciekły z haczyków i ciągnąc linie, a wieczory spędzały w domach rybaków.
Mimo że ich pochodzenie jest nieznane, wielu wierzy, że pies ze St. John’s był skrzyżowany z psem z Nowej Fundlandii i innymi lokalnymi małymi psami wodnymi. Obserwatorzy z zewnątrz zauważyli użyteczność i dobre usposobienie tych psów, dlatego angielscy sportowcy sprowadzili kilka Labradory do Anglii, aby służyły jako psy aportujące do polowania. Drugi hrabia Malmesbury był jednym z pierwszych, który sprowadził psy ze St. John’s do Anglii około 1830 roku.
Trzeci hrabia Malmesbury był pierwszą osobą, która nazwała te psy “Labradorami”. Zaskakująco Labradory, które obecnie są najpopularniejszym psem w Ameryce, były prawie wymarłe w latach 80. XIX wieku, i rodzina Malmesbury oraz inni brytyjscy fani są uznawani za tych, którzy uratowali tę rasę. W Nowej Fundlandii rasa zniknęła z powodu restrykcji rządowych i podatków. Rodziny mogły mieć nie więcej niż jednego psa, a posiadanie suki było mocno opodatkowane, dlatego szczenięta płci żeńskiej były eliminowane z miotów.
W Anglii jednak rasa przetrwała, a Kennel Club uznał Labrador Retrievera za odrębną rasę w 1903 roku. American Kennel Club postąpił podobnie w 1917 roku, a w latach 20. i 30. Brytyjskie Labradory były importowane do Stanów Zjednoczonych, aby ustanowić rasę w USA. Popularność rasy zaczęła rosnąć po II wojnie światowej, a w 1991 roku Labrador Retriever stał się najbardziej popularnym psem zarejestrowanym przez American Kennel Club – i od tamtej pory utrzymuje tę pozycję. Są również na szczycie listy popularności w Kanadzie i Anglii. Obecnie Labradory pracują w wykrywaniu narkotyków i materiałów wybuchowych, poszukiwaniach i ratownictwie, terapii, pomagają osobom z niepełnosprawnościami oraz jako psy aportujące dla myśliwych. Doskonale sprawdzają się także we wszystkich formach psich konkurencji: wystawach, polowaniach, agility i posłuszeństwie.
Wielkość Labrador Retrievera
Samce mają od 57 do 62 cm wysokości w kłębie i ważą od 29 do 36 kg. Samice mają od 55 do 60 cm wysokości w kłębie i ważą od 25 do 32 kg.
Osobowość Labrador Retrievera
Labrador ma reputację jednej z najłagodniejszych ras, i zasłużenie. Są towarzyscy, chętni do zadowalania i przyjaźni zarówno wobec ludzi, jak i innych zwierząt. Oprócz wygrywającej osobowości, mają inteligencję i chęć zadowalania, co sprawia, że są łatwe w szkoleniu.
Szkolenie jest zdecydowanie konieczne, ponieważ ta rasa ma dużo energii i entuzjazmu. Dziedzictwo pracy Labradora oznacza, że są aktywni. Ta rasa potrzebuje aktywności, zarówno fizycznej, jak i mentalnej, aby być szczęśliwym. Istnieje pewna różnorodność poziomu aktywności Labradory: niektóre są pełne wigoru, inne bardziej zrelaksowane. Ale wszystkie dobrze się czują, gdy są aktywne.
Zdrowie Labrador Retrievera
Labrador Retrievery są ogólnie zdrowe, ale jak wszystkie rasy, są podatne na pewne schorzenia zdrowotne. Nie wszystkie Labradory zachorują na wszystkie te choroby, ale ważne jest, abyś był świadomy tych problemów, jeśli rozważasz tę rasę.
Dysplazja stawu biodrowego: Dysplazja stawu biodrowego to dziedziczna choroba, w której kość udowa nie pasuje dokładnie do stawu biodrowego. Niektóre psy odczuwają ból i kulawiznę w jednej lub obu tylnych nogach, ale nie zawsze można zauważyć objawy dyskomfortu u psa z dysplazją stawu biodrowego. Wraz z wiekiem psa może rozwinąć się artretyzm. Badanie rentgenowskie w kierunku dysplazji stawu biodrowego jest wykonywane przez Orthopedic Foundation for Animals lub University of Pennsylvania Hip Improvement Program. Psy z dysplazją stawu biodrowego nie powinny być hodowane.
Dysplazja stawu łokciowego: To dziedziczna choroba częsta u dużych psów rasowych. Uważa się, że jest spowodowana różnymi tempami wzrostu trzech kości, które tworzą łokieć psa, powodując luźność stawu. Może to prowadzić do bolesnej kulawizny. Twój weterynarz może zalecić operację w celu poprawy problemu lub leki kontrolujące ból.
Osteochondrosis Dissecans (OCD): Ta choroba ortopedyczna, spowodowana nieprawidłowym wzrostem chrząstki w stawach, zazwyczaj występuje w łokciach, ale zaobserwowano ją także w barkach. Powoduje bolesne sztywnienie stawu, aż do momentu, gdy pies nie jest w stanie zgiąć łokcia. Może być wykrywane u psów już w wieku od czterech do dziewięciu miesięcy. Przepojęcie “formuły wzrostu” w jedzeniu dla szczeniąt lub pokarmy bogate w białko mogą przyczynić się do jej rozwoju.
Katarakta: Podobnie jak u ludzi, katarakta u psów charakteryzuje się mętnymi plamami na soczewce oka, które mogą rosnąć z czasem. Mogą się rozwijać w każdym wieku i często nie wpływają na widzenie, chociaż niektóre przypadki powodują poważne pogorszenie wzroku. Psy hodowlane powinny być badane przez certyfikowanego okulistę weterynaryjnego w celu potwierdzenia wolności od dziedzicznej choroby oczu przed rozpoczęciem hodowli. Katarakta może zazwyczaj być chirurgicznie usunięta z dobrymi wynikami.
Postępująca atrofia siatkówki (PRA): PRA to rodzina chorób oczu, która polega na stopniowym pogarszaniu się siatkówki. Wczesne stadium choroby powoduje u psów ślepocie nocną. W miarę postępowania choroby tracą oni także widzenie dzienne. Wiele psów adaptuje się do ograniczonego lub całkowitego utraty wzroku bardzo dobrze, pod warunkiem, że ich otoczenie pozostaje takie samo.
Padaczka: Labradory mogą cierpieć na padaczkę, która powoduje łagodne lub ciężkie napady padaczkowe. Napady mogą być objawione nietypowym zachowaniem, takim jak chaotyczne bieganie, chwiejność lub ukrywanie się. Napady są przerażające dla obserwatora, ale rokowanie długoterminowe dla psów z idiopatyczną padaczką jest zazwyczaj bardzo dobre. Ważne jest pamiętanie, że napady mogą być wywołane wieloma innymi czynnikami niż padaczka idiopatyczna, takimi jak zaburzenia metaboliczne, choroby zakaźne, które wpływają na mózg, nowotwory, ekspozycja na trucizny, poważne urazy głowy i inne. Dlatego jeśli Twój Labrador ma napady, ważne jest, aby jak najszybciej zabrać go do weterynarza na badanie.
Dysplazja zastawki trójdzielnej (TVD): TVD to wrodzona wada serca, która wzrasta w rozpowszechnieniu w rasie Labrador Retriever. Szczenięta rodzą się z TVD, która jest zniekształceniem zastawki trójdzielnej po prawej stronie serca. Może być łagodna lub ciężka; niektóre psy żyją bez objawów, inni umierają. TVD jest wykrywane za pomocą ultrasonografii. Trwają badania mające na celu zbadanie tego, jak powszechne jest to w rasie, a także leczenie.
Miopatia: Miopatia dotyka mięśni i układu nerwowego. Pierwsze objawy widoczne są wcześnie, już w wieku sześciu tygodni, często jednak do siódmego miesiąca życia. Szczenię z miopatią jest zmęczone, sztywne podczas chodzenia i kłusowania. Po wysiłku może się załamać. Z czasem mięśnie zanikają, a pies ledwo stoi lub chodzi. Nie ma leczenia, ale odpoczynek i utrzymanie psa w cieple wydają się zmniejszać objawy. Psy z miopatią nie powinny być hodowane, ponieważ uważa się, że jest to dziedziczna choroba.
Rozdęcie żołądka i skręt żołądka: Powszechnie nazywane rozdęciem, to jest stanem zagrażającym życiu, który dotyka dużych psów o głębokim klatce piersiowej, takich jak Labradory, zwłaszcza jeśli są karmione jednym dużym posiłkiem dziennie, jedzą szybko, piją dużo wody lub intensywnie ćwiczą po jedzeniu. Rozdęcie występuje, gdy żołądek jest wypełniony gazem lub powietrzem, a następnie obraca się. Pies nie jest w stanie odburczeć ani wymiotować, aby pozbyć się nadmiaru powietrza z żołądka, a krążenie krwi do serca jest utrudnione. Ciśnienie krwi spada, a pies wpada w szok. Bez natychmiastowej pomocy medycznej pies może umrzeć. Podejrzewaj rozdęcie, jeśli Twój pies ma powiększony brzuch, obficie ślini się i próbuje wymiotować, ale bez skutku. Może być niespokojny, przygnębiony, ospały i osłabiony, z szybkim biciem serca. Jeśli zauważysz te objawy, zabierz psa do weterynarza jak najszybciej.
Ostre zapalenie skóry: Ostre zapalenie skóry to stan skóry, w którym skóra staje się zaczerwieniona i zapalona. Jest spowodowany zakażeniem bakteryjnym. Bardziej powszechna nazwa tego problemu zdrowotnego to gorące miejsca. Leczenie obejmuje przycięcie włosów, kąpiele w szamponach leczniczych i antybiotyki.
Zimny ogon: Zimny ogon to łagodny, ale bolesny stan częsty u Labradory i innych retrieverów. Nazywany także elastycznym ogonem, powoduje zwiotczenie ogona psa. Pies może gryźć w ogon. Nie jest to powód do niepokoju i zazwyczaj ustępuje samoistnie po kilku dniach. Uważa się, że problemem są mięśnie między kręgami ogonowymi.
Zakażenia uszu: Miłość Labradory do wody, połączona z opadającymi uszami, czyni je podatnymi na infekcje uszu. Regularne sprawdzanie i czyszczenie, jeśli jest to konieczne, pomaga zapobiec infekcjom.
Opieka nad Labradorem
Ten uroczy Labradory potrzebuje być w otoczeniu swojej rodziny i zdecydowanie nie jest psem na podwórko. Jeśli zostaną sami zbyt długo, prawdopodobnie zniszczą swoją świętą reputację: samotny, znudzony Labrador może wykopać, pogryźć, lub znaleźć inne destrukcyjne sposoby wykorzystania swojej energii. Labradory wykazują pewne różnice w poziomie aktywności, ale wszystkie potrzebują aktywności, zarówno fizycznej, jak i mentalnej.
Codzienne 30-minutowe spacery, pobieganie na psim parku lub gra w aporta to kilka sposobów, aby pomóc twojemu Labowi spalić energię. Jednak szczeniak nie powinien być zabierany na zbyt długie spacery i powinien bawić się przez kilka minut na raz. Labradory Retrieverzy są uważani za “pracoholików” i mogą się wyczerpać. To od ciebie zależy, kiedy zakończyć zabawę i sesje treningowe.
Labradory cieszą się tak dobrą reputacją, że niektórzy właściciele myślą, że nie potrzebują treningu. To duży błąd. Bez treningu gwałtowny szczeniak Labradora szybko stanie się bardzo dużym, hałaśliwym psem. Na szczęście Labradory dobrze reagują na trening; w rzeczywistości często wyróżniają się na zawodach z posłuszeństwa. Zacznij od szkoły dla szczeniąt, która nie tylko uczy twojego szczeniaka dobrych manier psów, ale także pomaga mu nauczyć się jak być komfortowym w obecności innych psów i ludzi. Szukaj kursu, który wykorzystuje pozytywne metody szkolenia, które nagradzają psa za dobrze wykonane zadania, zamiast go karać za błędy. Będziesz musiał zadbać o swoje szczeniaka Labradora. Nie pozwól szczeniakowi na bieganie i zabawę na bardzo twardych powierzchniach, takich jak chodniki, aż do momentu, gdy będą mieli co najmniej dwa lata i ich stawy będą w pełni wykształcone. Normalna zabawa na trawie jest w porządku, tak samo jak agility dla szczeniąt, z jedno-calowymi przeszkodami.
Jak wszystkie psy aportujące, Labradory lubią trzymać coś w pysku i są najszczęśliwsi, kiedy mogą coś nosić. Są też żarłoczne, więc upewnij się, że zawsze są dostępne wytrzymałe zabawki – chyba że chcesz, żeby twoja kanapa została pogryziona. A gdy wychodzisz z domu, mądrze jest trzymać swojego Labradora w klatce lub boksie, aby nie mógł narobić szkód gryząc rzeczy, których nie powinien.
Karmienie Labradora Retrievera
Zalecana dzienna ilość: od 2,5 do 3 filiżanek wysokiej jakości suchej karmy dziennie, podzielone na dwie porcje.
Uwaga: Ile dorosły pies zje, zależy od jego wielkości, wieku, budowy, metabolizmu i poziomu aktywności. Psy to indywidualności, tak jak ludzie, i nie wszystkie potrzebują takiej samej ilości jedzenia. Prawie zawsze aktywny pies będzie potrzebował więcej niż pies kanapowy. Jakość kupowanej przez Ciebie karmy również ma znaczenie – im lepsza karma dla psa, tym bardziej będzie odżywiać Twojego psa i będziesz potrzebował mniej, aby wypełnić miskę psa.
Zachowaj dobre zdrowie swojego Labradora, mierząc jego jedzenie i karmiąc go dwa razy dziennie, zamiast pozostawiać jedzenie cały czas. Jeśli nie jesteś pewny, czy są nadwagowe, wykonaj test wzrokowy i test dotykowy.
Najpierw spójrz na psa z góry. Powinieneś widzieć talię. Następnie umieść dłonie na jego plecach, kciuki wzdłuż kręgosłupa, z palcami rozchodzącymi się w dół. Powinieneś móc wyczuć, ale nie widzieć żeber bez konieczności mocnego dociskania. Jeśli nie możesz ich wyczuć, potrzebują mniej jedzenia i więcej ruchu.
Będziesz musiał zadbać o swojego szczeniaka Labradora. Psy te rosną bardzo szybko między czwartym a siódmym miesiącem życia, co sprawia, że są podatne na choroby kości. Karm swojego szczeniaka wysokojakościową, niskokaloryczną dietą, która zapobiega zbyt szybkiemu wzrostowi.
Aby dowiedzieć się więcej o karmieniu Labradora, zobacz nasze wytyczne dotyczące wyboru odpowiedniej karmy, karmienia szczenięcia i dorosłego psa.
Labrador Retriever – Kolor sierści i pielęgnacja
Gładka i łatwa w pielęgnacji sierść Labradora ma dwie warstwy: krótką, grubą, prostą warstwę zewnętrzną i miękką, odporną na warunki atmosferyczne warstwę podszycia. Dwuwarstwowa sierść chroni je przed zimnem i wilgocią, co pomaga im w roli psa do apportowania dla myśliwych. Sierść występuje w trzech kolorach: czekoladowym, czarnym i żółtym. Czarny był ulubionym kolorem wśród wczesnych hodowców, ale z biegiem lat żółte i czekoladowe Labradory stały się popularne.
Niektórzy hodowcy niedawno zaczęli sprzedawać “rzadko występujące” kolory Labradorów Retrieverów, takie jak biały polar lub rudawy. Te odcienie nie są naprawdę rzadkie – są one odmianą labradora żółtego. Pielęgnacja nie jest zbyt skomplikowana, ale ta rasa bardzo linieje. Kup dobrej jakości odkurzacz i szczotkuj psa codziennie, zwłaszcza gdy linieje, aby pozbyć się luźnych włosów. Labradory potrzebują kąpieli około co dwa miesiące, aby wyglądały czysto i ładnie pachniały.
Oczywiście, jeśli twój Lab zaszyje się w błotnej kałuży lub wejdzie w coś obrzydliwego, co lubią robić, można go częściej myć. Szczotkuj zęby Labradora co najmniej dwa lub trzy razy w tygodniu, aby usunąć kamień nazębny i bakterie, które w nim się kryją. Codzienne szczotkowanie jest jeszcze lepsze, jeśli chcesz zapobiec chorobom dziąseł i złemu oddechowi. Obcinaj pazury raz lub dwa razy w miesiącu, jeśli twój pies nie ściera ich naturalnie. Jeśli słyszysz, że klikają o podłogę, są zbyt długie. Krótko, schludnie przycięte pazury utrzymują stopy w dobrym stanie i zapobiegają zadrapaniom, kiedy twój Lab entuzjastycznie skacze, aby Cię powitać.
Uszy należy sprawdzać raz w tygodniu pod kątem zaczerwienienia lub złego zapachu, co może wskazywać na infekcję. Podczas sprawdzania uszu psa, przetrzyj je wacikiem nasączonym delikatnym, zrównoważonym pH płynem do czyszczenia uszu, aby zapobiec infekcjom. Nie wkładaj niczego do kanału usznego; czyść tylko zewnętrzną część ucha. Ponieważ infekcje uszu są powszechne u Labradory, warto też czyścić uszy po kąpieli, pływaniu lub każdym kontakcie psa z wodą.
Początkowo przyzwyczajaj swojego Labradora do czesania i badania, gdy są szczeniakami. Często dotykaj ich łapek – psy są wrażliwe na swoje stopy – i spójrz do ich jamy ustnej. Rób pielęgnację pozytywnym doświadczeniem, pełnym pochwał i nagród, a stworzysz podstawy do łatwych wizyt u weterynarza i innych czynności pielęgnacyjnych, gdy dorosną. Podczas pielęgnacji sprawdzaj skórę, nos, jamę ustną i oczy psa w poszukiwaniu ran, wysypek lub oznak infekcji, takich jak zaczerwienienie, tkliwość lub zapalenie. Oczy powinny być czyste, bez zaczerwienienia ani wydzieliny. Staranne tygodniowe badanie pomoże zidentyfikować potencjalne problemy zdrowotne we wczesnym stadium.
Labrador Retriever – Dzieci i inne zwierzęta domowe
Labrador Retriever uwielbia dzieci i cieszy się z zamieszania, które ze sobą niosą. Chętnie bierze udział w urodzinowych imprezach dziecięcych i nawet chętnie nosi kapelusz urodzinowy. Jednak, jak wszystkie psy, muszą być szkolone, jak się zachowywać wobec dzieci, a dzieci również powinny być uczone, jak się zachowywać wobec psa.
Jak w przypadku każdej rasy, zawsze należy nauczyć dzieci, jak podejść do psów i jak je dotykać, a także zawsze nadzorować wszelkie interakcje między psami a małymi dziećmi, aby zapobiec pogryzieniu, wyciąganiu uszu lub ogona przez którąkolwiek ze stron.
Naucz swoje dziecko, by nigdy nie podchodziło do psa, gdy ten je lub śpi, ani nie próbowało mu zabrać jedzenia. Żaden pies, nawet najbardziej przyjazny, nie powinien być pozostawiony bez nadzoru z dzieckiem. Jeśli Labrador miał dużo kontaktu z innymi psami, kotami i małymi zwierzętami oraz został przeszkolony, jak z nimi się obchodzić, będzie przyjazny także wobec innych zwierząt domowych.
Jeżeli chcesz zaadoptować labradora polecamy te oto grupy adopcyjne
