Gończy Polski – Odtwarzanie tej rasy ze względu na zawiłości historyczne zaczęło się dopiero w latach 80-tych ubiegłego wieku. Początkowo przyjęła się dla nich nazwa „ogary płk. Józefa Pawłusiewicza”. Od wrocławskich ogarów płk. Piotra Kartawika różniła je lżej-sza budowa. Mniejszy wzrost i umaszczenie czarne-podpalane, przy którym czerń zawsze zachodziła na głowę.

Na długo przed II wojną światową trzymano je na terenie Bieszczad w rodzinie Józefa Pawłusiewicza. Pułkownik Pawłusiewicz mając psy odziedziczone po ojcu, ocalałe z wojennej zawieruchy, kontynuował hodowlę ogarów polskich z przydomkiem „Z Karpat”. Na terenach południowej Polski, w Bieszczadach i na Podkarpaciu wyszukiwał u myśliwych takie, które nadawały się do jego zamysłów hodowlanych. Zamieszkał początkowo w Bieszczadach, a później w Chynowie pod Warszawą.

Z kontynuacją swojej pracy miał płk. Pawłusiewicz trudności. Rrównolegle we Wrocławiu hodowano ogary polskie płk. Piotra Kartawika „Z Kresów”. Płk. Kartawik przywiózł swoje psy z rodzinnego majątku na Białorusi. Ogary te były mocniejsze, większe i miały umaszczenie czaprakowe. Bardzo szybko opracowano wzorzec i już w roku 1966 zarejestrowano je w FCI, jako ogary polskie.

Wtedy okazało się, że mniejsze, o innym umaszczeniu ogary płk. Pawłusiewicza nie bardzo do tego wzorca pasowały. Dowiodły tego pomiary biometryczne, prze-prowadzane w Warszawie w roku 1968, a następnie w latach 1982-83. Wykazały one bardzo duże różnice między dwoma rodzajami ogarów. Mniejsze z nich mogłyby pójść w zapomnienie, gdyby nie zapał hodowców, którzy tak cenili ich zalety dzikarza, tropowca i posokowca, że przestali przykładać wagę do dokumentacji. Trzymano je nadal powszechnie, jako psy bez dokumentów. Aż do roku 1982 myśliwi próbowali kojarzyć ze sobą oba typy ogarów, ale wyniki były mało zadawalające. W 1983 r. plenum Zarządu Głównego Związku Kynologicznego w Polsce zdecydowało o otwarciu księgi wstępnej dla tej usuniętej za nawias grupy psów. Nadano im nazwę: gończe polskie. W tym też roku dr Kazimierz Ściesiński opracował wzorzec rasy. Długie lata mijały nad utrwalaniem cech psychicznych i formowaniem obecnego jej wyglądu. Była to żmudna praca hodowców, to im zawdzięczamy dzisiejszy sukces rasy. Po spełnieniu wszystkich wymogów, wzorzec gończego został w roku 2006 uznany przez FCI. Dzisiaj gończe polskie są rasą liczniej hodowaną niż ogary. Można je nawet często zobaczyć w mieście w rodzinach nie zainteresowanych polowaniem. Myśliwi, szczególnie z tere-nów górskich, bardzo je sobie chwalą za umiejętność tropienia i gonienia zwierzyny oraz za wytrzymałość w pracy.

Gończy polski – skrócony wzorzec rasy

To rodzima polska rasa występująca dziś na terenie całej Polski. Szczególnie ceniona przez myśliwych Bieszczad, Beskidów, Pienin i Podhala. Używany do polowania na dziki oraz zwierzynę płową, rzadziej na drobną: zające i lisy. Charakterystyczne jest jego melodyjne szczekanie, gon o zmieniającej się tonacji.

Jest psem bardzo odważnym, podatnym na układanie. Zrównoważony, o dużej dozie inteligencji. Mając pewną nieufność do obcych, dobrze spisuje się jako stróż.

Budowa jego jest zwarta, dość lekka. Przy sylwetce prostokątnej (9:10) i średnim wzroście, nie przekraczającym 59 cm doskonale nadaje się do swych zadań. Jest bardzo ruchliwy i zwrotny.

Głowa szlachetna, lekko wypukła mózgoczaszka tej samej długości, co kufa. Stop słabo zaznaczony. Nos czarny. Wargi mięsiste, z niewielką fałdą w kątach szpary pyska.

Zgryz nożycowy, pożądany komplet zębów. Oczy średniej wielkości, wyraźnie skośne. Tak ciemne, jak tylko możliwe przy danym umaszczeniu. Powieki nie są obwisłe. Średniej wielkości zwisające uszy, osadzone na wysokości zewnętrznego kącika oka. Przednim brzegiem przylegają do policzków, pokryte jedwabistą, gładką sierścią. Szyja mocna, średniej długości, bez podgardla. Grzbiet prosty, kłąb zaznaczony, szerokie lędźwie. Klatka piersiowa sięga łokci. Ogon pokryty włosem ze śladem szczotki, wygięty szablasto, w napięciu noszony nieco powyżej linii grzbietu. Kończyny mocne, proste, głęboko kątowane. Łapy zwarte, owalne.

Włos na tułowiu twardy, sztywny i przylegający. Gęsty podszerstek. Na głowie i uszach sierść krótka, jedwabista. Umaszczenie czarne z wyraźnie odgraniczonym podpalaniem czerwono-brązowym, czekolado-we podpalane i rude w różnych odcieniach. Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady.

źródło:ZKwP